Onur Yürüyüşü ilk olarak 2016 yılında, Ramazan ayı ile çakıştığı gerekçesiyle yasaklandı. Sonraki yasaklar ise kamu düzeni, güvenlik ve toplumsal hassasiyetler gibi muğlak gerekçelerle meşrulaştırıldı. Ancak bunlar, LGBTİ+ bireylerin varoluşuna yönelik daha geniş bir ideolojik saldırının parçasıdır. Türkiye’nin 2021 yılında kadına yönelik şiddeti önlemeyi amaçlayan İstanbul Sözleşmesi‘nden çekilmesi, sözleşmenin “eşcinselliği meşrulaştıracağı” ve “ailenin yok olacağı” iddialarıyla gerekçelendirildi. Bu gelişmenin ardından kadınlara ve LGBTİ+ kişilere yönelik şiddet daha da arttı. Yetkililer gökkuşağı bayraklarını suç unsuru haline getirerek kahvaltı buluşmaları, piknikler, film gösterimleri ve basın açıklamaları dahil olmak üzere LGBTİ+ etkinliklerini keyfi olarak yasakladı.

2022’de, devlet desteğiyle, LGBTİ+’ların “aileyi hedef aldığı” iddiasıyla, organize nefretin normalleştirildiği Büyük Aile Buluşmaları adlı LGBTİ+ karşıtı mitingler düzenlendi. 2023 cumhurbaşkanlığı seçimleri sırasında ise, hükümet kampanyasını açık bir şekilde LGBTİ+ karşıtı söylemler üzerine kurdu.

Bu süreç, LGBTİ+’lar için ciddi sonuçlar doğurdu. LGBTİ+ hakları her geçen yıl daha da geriye gidiyor. Temel haklar sistematik olarak ihlal edilirken, kamusal görünürlük ve örgütlenme özgürlüğü giderek daha fazla kısıtlanıyor. Son yıllarda İstanbul Onur Yürüyüşleri yasaklandı ve polis tarafından acımasızca bastırıldı. Bu yıl, onlarca kişi keyfi olarak gözaltına alındı. Bazıları ilk kez gözaltına alınmalarına rağmen tutuklandı. Üç arkadaşımız beş hafta boyunca hapiste tutuldu.

Baskı yalnızca fiziksel şiddetle sınırlı kalmıyor. İstanbul’un bazı sokaklarında, geçmiş protestolardan alınan görüntüler üzerinden kişileri tespit etmek için yüz tanıma sistemleri kullanıldı ve bu da hedef alınarak yapılan gözaltılara yol açtı. 11. İstanbul Trans Onur Yürüyüşü öncesinde, iki kişi etkinlik başlamadan saatler önce kendi mahallelerinde gözaltına alındı.

Kısıtlamalar protesto hakkının çok ötesine geçerek ifade özgürlüğü ve sağlık hakkı gibi temel hakları da etkiliyor. Örneğin, 2024 yılında transların hormon tedavisine erişimi ciddi şekilde kısıtladı. 20 Kasım Nefret SuçuMağduru Transları Anma Günü’nde, Türkiye İlaç ve Tıbbi Cihaz Kurumu, cinsiyet uyum sürecinde kullanılan bazı hormonlar için yeni bir e-reçete zorunluluğu getirdi. Aynı dönemde, Sağlık Bakanlığı 21 yaşın altındaki kişilerin hormona erişimini kısıtladı.

Bu yılın başında hazırlanan yasa tasarısı, Medeni Kanun ve Ceza Kanunu’nda yapılması öngörülen değişiklerle cinsiyet uyum ameliyatı yapanlara üç ila yedi yıl hapis, izinsiz cinsiyet doğrulayıcı ameliyat yapanlara üç ila yedi yıl hapis cezası öngörüyordu. Yurtdışında ameliyat olan trans bireyler, Türkiye’de cinsiyet tanıma başvurusu yaptıklarında cezai yaptırımlarla karşı karşıya kalabilirler.cezası getiriyor. Bu değişikliklerle, yurtdışında ameliyat olan translar, Türkiye’de cinsiyet tanıma başvurusu yaptıklarında cezai yaptırımlarla karşı karşıya kalabilirler.

Bu durum, LGBTİ+’ların  yalnızca varoluşları nedeniyle suçlu muamelesi gördüklerini ve haklarının açıkça ihlal edildiğini göstermektedir. Hükümetin 2025 yılını “Aile Yılı” ilan etmesi, bu baskıcı politikalara ideolojik bir çerçeve sağlamıştır. LGBTİ+ bireylerin kamusal yaşamdan silinmesini amaçlayan tüm bu politikalar, ulusal ve uluslararası insan hakları normlarıyla bağdaşmamaktadır.

Nefret temelli yasalar ve politikalar, örgütlenmeyi her zamankinden daha zor hale getirdi. İstanbul’da hem LGBTİ+ hemTrans+ Pride haftaları komiteleri, gönüllü bulmakta ve gönüllü desteğini devam ettirmekte zorlanıyor. Oysa geçmişte katılım çok daha yüksekti. LGBTİ+’ların  yasal korumadan yoksun olduğu bir ortamda, iktidardaki sağ popülistler onları kolayca “kamu düşmanı” ilan ederek varoluşlarını kriminalize ediyor ve bu yolla kendi meşruiyetlerini pekiştiriyor.

Buna rağmen direniş devam ediyor. Türkiye’de Onur Yürüyüşü hâlâ bir kutlama değil, bir protesto ve direniş alanıdır. Onur Yürüyüşü komiteleri, daha resmi sivil toplum örgütlerinden farklı olarak, tamamen gönüllülük esasına dayalı, tabandan gelen özerk yapılar olarak çalışmalarını sürdürüyor. 2015’ten bu yana baskılar, bu grupların politik tartışmaları yürütme ve kolektif düşünme kapasitesini sınırladı. Ancak yatay ve özerk yapıları sayesinde doğrudan topluluklarla bağ kurabiliyor ve onların deneyimlerini kayıt altına alarak uluslararası izleme açısından büyük önem taşıyan bir rol üstleniyorlar.

Uluslararası destek, Onur Yürüyüşü komiteleriyle doğrudan bağlantılar, hukuki destek, güvenlik mekanizmaları, görünürlük, dayanışma ağları ve sürdürülebilir finansmanı içermelidir. Ancak bu şekilde topluluk, yalnızca tepkisel olmaktan çıkarak dönüştürücü bir güç haline gelebilir.  Asıl mesele, bu baskıcı rejime karşı dayanışma ağlarını nasıl güçlendirebileceğimiz ve özgürlük taleplerini nasıl sürdürebileceğimizdir.